Er gaapt altijd een kloof tussen theorie en realiteit. Dat was met de aanleg van onze eetbare vijver niet anders. Een eetbare vijver aanleggen is een proces van "trial and error". Vallen, opstaan en vooral doorgaan. Zo leer je het meest. De belangrijkste praktische lessen die wij leerden de afgelopen jaren. Eetbare waterplanten uit testen in ons klimaat is een proces van jaren en vis onder controle houden is moeilijker dan het lijkt.
Water in de tuin heeft iets speciaals. Het geluid van stromend water of de aanblik van een prachtige vijver brengt je zo tot rust. Als foodscaping* freak wil je natuurlijk niet zo maar een vijver maar wel eentje die voedsel kan produceren. Informatie bij elkaar rapen was een intensief proces. Eerlijk gezegd nam het handmatig graven van de vijver veel minder uren in beslag dan informatie over natuurlijke voedselvijvers bij elkaar zoeken. Maar wie zoekt die vind!
Welke rassen gebruik je best in de tuin? Oude of nieuwe? Nuance is op zijn plaats vooraleer we zomaar in vakjes van oud of nieuw gaan denken. Beide zijn nodig. Waarom? Oud is niet altijd aangepast aan onze smaak en keukenverwachtingen. Nieuwe rassen zijn niet altijd aangepast om door tuiniers in een tuin verbouwd te worden zonder overdreven in de watten gelegd te worden... Kortom, het is geen zwart-wit verhaal.
Het leiden van fruitbomen is een knap staaltje van hovenierskunst en heeft iets aristocratisch. Kandelabers, palmetten en andere strakke leivormen sieren de tuinen van menig kasteel en historische buitenplaats en spelen tegenwoordig de hoofdrol in tuinboekjes als het over het leiden van fruitbomen gaat. Toch vergeten dergelijke boekjes vaak een groot stuk van het verhaal.
Het is best een grappig verhaal hoe waterspinazie in onze tuin belandde. Drie jaar geleden was ik bezig met wat onderzoek rond eetbare vijverplanten. In verschillende lijstjes zag ik waterspinazie terugkomen. De plant (Ipomoea aquatica) die nauw verwant is aan zoete aardappel is een uiterst populaire groente in Azië. Dat moet ik ook eens proberen dacht ik. Bij een bezoek aan een Aziatische voedingswinkel zag ik een pakje “kang kong” liggen. We waren direct verkocht aan de smaak en uit het zelfde pakje stekten we onze eerste planten. De stekken wortelden glorieus maar de teelt wilde maar niet vlotten. Wisten wij veel dat we fout bezig waren....